Warto przeczytać

„Kobieta w fioletowej spódnicy”

Natsuko Imamura

Kolejna książka z serii z Żurawiem Wydawnictwa Uniwersytetu Jagiellońskiego, reprezentująca nagradzaną literaturę współczesną z różnych krajów. Dzięki lekturze proponowanych przez wydawnictwo pozycji czytelnik ma wgląd w różnorodność literacką na całym świecie oraz możliwość przeglądu nagradzanych w kraju swojego pochodzenia tytułów. „Kobieta w fioletowej spódnicy” jest powieścią japońskiej pisarki, która stworzyła obraz obsesyjnego zainteresowania drugą osobą. W świecie zachodnim pewnie nazwalibyśmy takie zachowanie stalkingiem, ale japońska bohaterka obserwuje swój „obiekt” z ukrycia, nie narzuca się tytułowej kobiecie w fioletowej spódnicy, a jedynie śledzi każdy jej ruch z bezpiecznej odległości. Dzięki jej narracji poznajemy codzienność przypadkowej osoby, która boryka się z samotnością i niepewnością na rynku pracy. Jej rytuały, życiowe błędy i porażki, a także pragnienie odmiany swojego losu, stają się udziałem nas wszystkich.

„Wracam do domu”

Karin Smirnoff

Ostatnia część trylogii opowiadającej o losach Jany, jedynej żyjącej przedstawicielki rodziny Kippów. Przyglądamy się światu jej oczami i poznajemy nowych bohaterów, którzy towarzyszą jej w kolejnych odsłonach zaskakujących wydarzeń. Po śmierci brata bliźniaka, Jana poszukuje własnej drogi. W wyobraźni lub też podświadomości wciąż słyszy głos brora, jednak jej charakter pozostaje nieugięty. Pomimo udanej wystawy wykonanych przez nią glinianych ludzików, przedstawiających postaci z jej życia, Jana szuka wymowniejszych środków wyrazu i postanawia nauczyć się rzeźbić. W tym celu udaje się na wyspę, gdzie pobiera lekcje od Mikkela, ojca Nikki, którą poznała podczas swojego wernisażu. Nowa relacja oraz przerwanie bliźniaczej więzi przez nagłą niespodziewaną śmierć brora stawiają przed Janą kolejne wyzwania. Jej wolna, nieokiełznana natura musi sobie radzić z czymś zupełnie nieoczekiwanym. Karin Smirnoff z precyzją chirurga odtwarza mroczną atmosferę z dwóch wcześniejszych części, wplatając nowe, niespodziewane wątki, za którymi czytelnik podąża ze szczerym zaciekawieniem.

„To, co niezbędne”  

Cristina Peri Rossi

Ten niewielki objętościowo tomik poezji wydany w maju bieżącego roku przez Fundację Duży Format w przekładzie Magdaleny Szkwarek odkrywa przez czytelnikiem pióro mało znanej w Polsce, urugwajskiej pisarki i poetki, Cristiny Peri Rossi. Autorka żyje obecnie w Barcelonie, gdzie wyemigrowała w 1972 roku. Trzy lata temu została laureatką Nagrody Cervantesa, przyznawanej za całokształt twórczości. Utwory Cristiny Peri Rossi po raz pierwszy ukazały się na polskim rynku książki w 1983 roku w postaci zbioru opowiadań – „Popołudnie dinozaura”, którego wydania w Serii Iberoamerykańskiej podjęło się Wydawnictwo Literackie.

Wybrany i przetłumaczony przez Magdalenę Szkwarek zbiór wierszy, zatytułowany „To, co niezbędne” to dwujęzyczna próbka poetyckiej twórczości oryginalnej autorki, która śmiało opisuje swoje pragnienia i fantazje, dzieląc się z czytelnikami osobistym doświadczeniem bliskości z drugim człowiekiem. Niektóre wiersze wydały mi się trochę zbyt egzaltowane, ale może po prostu nie jestem fanką poezji miłosnej. Na pewno warto docenić Cristinę Peri Rossi za jej bezpośredni i bezkompromisowy styl w opisywaniu miłosnych relacji. Szczególnie, że ten rodzaj narracji od wieków był nienaruszalnym przywilejem mężczyzn.

Poleca Lucyna Dąbrowska

MS 7/2024, 29 sierpnia 2024